Είμαι ο Γιώργος Ζουγανέλης και σ’ αυτήν την σελίδα θα βρείτε φωτογραφίες της Μυκόνου της γυναίκα μου Σοφίας αλλά και δικές μου.
Η ιδέα να έχω σελίδα μου δόθηκε από τον κουνιάδο μου Μάρκο Ζουγανέλη http://www.mykon.net που με βοήθησε με τις γνώσεις του στο στήσιμο της και όχι μόνο. Επίσης ο ανηψιός μου ο Φάνης με παρότρυνε να έχω μία όμορφη σελίδα για το νησί μας που αγαπάμε.
ΜΥΚΟΝΟΣ
Τι καινούργιο να γράψει κανείς γι’ αυτό το νησί; Εγώ θα προσπαθήσω να γράψω αυτά που έχω ακούσει και έχω ζήσει για την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Το γιατί δεν το ξέρω, αλλά έτσι αισθάνομαι, να αποτυπώσω την γνώμη μου για την πασίγνωστη Μύκονο. Συγχωρήστε με αν δεν σας αρέσει ο τρόπος που τα γράφω, δεν είμαι συγγραφέας αλλά αγαπώ αυτό το νησί.
Η Μύκονος βρίσκεται κοντά στο κέντρο των Κυκλάδων την Δήλο και γιαυτό τον λόγο έγινε γνωστή αφού η Μύκονος ήταν ο μοναδικός τρόπος για να την επισκεφτεί. Η Δήλος λοιπόν ήταν ο πρώτος απο τους λόγους που η Μύκονος αναδείχθηκε τουριστικός πόλος έλξης. Η Δήλος στη μυθολογία ήταν το νησί που φανερώθηκε και ακινητοποιήθηκε από τον Ποσειδώνα, για να μπορέσει η Λητώ να γεννήσει τα παιδιά του παρανομου έρωτα της με τον Δια, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Η ως τότε λοιπόν "Άδηλη" μεταμορφώθηκε σε Δήλος και έγινε καταφύγιο της Λητώ ασφαλής απο την ζηλιάρα Ήρα. Ήταν θρησκευτικό και οικονομικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, το γεωγραφικό κέντρο των Κυκλάδων. Οι ανασκαφές στα τέλη του 19ου αιώνα έφεραν στο φως την πόλη, τα θέατρα, την λεωφόρο των λεόντων και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα. Οι προπολεμικοί και οι πρώτοι μεταπολεμικοί επισκέπτες της Μυκόνου έρχονταν για να επισκεφτούν την Δήλο. Γοητευμένοι από την παρθενική (τότε) ομορφιά της Μυκόνου και την απλότητα των κατοίκων της, την διαφήμισαν για να γίνει παγκοσμίως γνωστή σήμερα.
Άραγε πώς να ήταν τότε η Μύκονος;
Τότε πού είχε μία ηλεκτρογεννήτρια για μόνο την Χώρα, για ένα λαμπτήρα ανά σπίτι με φως να τρεμοπαίζει.
Τότε που οι ψαράδες ψάρευαν ερασιτεχνικά περισσότερο και όχι για επάγγελμα.
Τότε που τα παιδιά περπάταγαν το καλοκαίρι ξυπόλυτα.
Τότε που τα παιδιά κολύμπαγαν και έπαιζαν στην Αγία Άννα και οι φωνές τους από τα παιχνίδια ακούγονταν σ’ όλη την Χώρα σαν συναυλία σπουργιτιών.
Τότε που κοιμόμασταν χωρίς να κλείνουμε την πόρτα με κλειδί.
Τότε που μιλάγαμε την διάλεκτο μας.
Τότε που άκουγες τους μανάβηδες να διαλαλούν την πραμάτεια τους και πάνω στα γαϊδουράκια (που τώρα τείνουν να εξαφανιστούν) έβρισκες γάλα, πατάτες, μελιτζάνες φασολάκια, αυτά που τους έδινε με τεράστιο κόπο αυτή η άγονη γη.
Τότε που οι αλάνες όπως το Γουμενιό ήταν γεμάτες από παιδιά που έπαιζαν βόλους, μήλα, κυνηγητό και δεν κλειδώνονταν στο σπίτι για να δούνε τηλεόραση ή να παίξουν βιντεοπαιχνίδια.
Τότε που τα παιδιά χωρίζονταν ανά γειτονιές και έπαιζαν πετροπόλεμο, Γουμενιό με Νιοχωριτές ή Ανωμερίτες με Χωραΐτες.
Τότε που οι ανεμόμυλοι με όλα τους τα πανιά ανοικτά δούλευαν αλέθοντας σιτάρι ή κριθάρι, φτιάχνοντας αλεύρι. Το σφύριγμα του αέρα μέσα από τις αντένες, η μυρωδιά του αλευριού, ο μυλωνάς εκείνος ο γλυκύτατος άνθρωπος πώς να τα ξεχάσει κανείς όλα αυτά;
Τότε που οι χαμάληδες ξυπόλητοι κουβαλούσαν τις προμήθειες στη πλάτη τους. Ούτε λόγος για αυτοκίνητα ή μηχανάκια.
Τότε που τα πλοία έρχονταν σπάνια και με πολύωρα ταξίδια για να έρχονται σήμερα σε 2 ώρες με τα ταχύπλοα απο την Ραφήνα. Η έλευση των πλοίων ήταν χαρμόσυνο γεγονός για την τότε Μύκονο που διαλαλούσαν οι τελάληδες και προσμένανε οι κάτοικοι της για να λάβουν νέα από τους ξενιτεμένους δικούς τους και τις προμήθειες τους.
Τότε που δεν είχαμε λιμάνι και αεροδρόμιο. Τα καράβια έδεναν "αρόδο", ενώ τώρα έχουμε δύο λιμάνια, για τα πλοία της γραμμής από Πειραιά ή Ραφήνα και για τις κρουαζιέρες.
Τότε που δεν είχαμε γιατρούς, ούτε νοσοκομεία και οι γυναίκες γένναγαν στα σπίτια τους με τη βοήθεια μαμής.
Η Μύκονος δεν είναι αυτή που ήταν, ούτε θα έπρεπε να παραμείνει έτσι όπως ήταν πριν την τουριστική της ανάπτυξη. Ούτε είναι γνωστή για τους λόγους που ήταν. Η Μύκονος δεν είναι το παρθένο νησάκι πια, αλλά είναι τόπος προορισμού για τουρισμό όλων των βαλαντίων και πρέπει να στολίζεται και να αναβαθμίζεται, για να παραμένει ελκυστική. Όλα έχουν αλλάξει και έχει να κάνει με άξιους αντιπάλους τόπους τουριστικού ενδιαφέροντος, Ελληνικούς αλλά και ξένους. Επόμενο να έχει εχθρούς και ζήλιες από τους αντιπάλους της. Αλλά και άνθρωποι που «φτιάχτηκαν» ή θέλουν να γίνουν κάποιοι ή θέλουν να τονίσουν την εικόνα τους χρησιμοποιούν τη Μύκονο, δεν την αγαπούν και το μόνο που ζητούν είναι να την εκμεταλλευτούν ενώ συγχρόνως τη βρίζουν. Αυτόν τον τόπο που τους δέχτηκε και μαζί τους μεγαλουργεί στο Τουριστικό στερέωμα, κάποιοι μικροπρεπείς δεν τον σέβονται.
Η Μύκονος σήμερα είναι τόπος προσέλευσης τουριστών από όλο τον κόσμο και για διαφορετικούς λόγους. Άλλοι για τα μπάνια τους, άλλοι για τη διασκέδαση, άλλοι για την Δήλο, άλλοι σαν ετερόφωτα να φωτιστουν απο το Απολλώνιο φως και να δειχτούν. Η Μύκονος το 2005 ήταν για τους Αμερικανούς στις πρώτες τους προτιμήσεις.
Τι βρίσκει σήμερα στη Μύκονο ο τουρίστας;
Καταρχάς τις όμορφες παραλίες για μπάνια, από τον Μάη έως και τον Οκτώβρη. Πλατύς Γιαλός, Παράγκα, Παραντάις (Καλαμοπόδι), Σούπερ Παραντάις (Πλιντρί), Αγράρι, Ελιά, Καλό Λιβάδι, Καλαφάτης, Λιά, Μερχιά, Μυρσίνη, Φωκός, Φτελιά, Πάνορμος, Αγιος Σώστης, Άγιος Στέφανος, Ορνός, Άγιος Γιάννης, Κάπαρι είναι από τις πιο δημοφιλείς.
Τη νυκτερινή διασκέδαση, δυστυχώς μερικές φορές πέρα από τα νόμιμα και επιτρεπόμενα όρια.
Τη Χώρα Μυκόνου με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, τα κάτασπρα κυβόσχημα σπιτάκια της, με τις εκκλησίες της, τους μύλους της, την Σκάρπα γνωστή σαν «Μικρή Βενετία», τα μουσεία της το αρχαιολογικό, το λαογραφικό, το ναυτικό.
Τα όμορφα παραδοσιακά πανηγύρια της, τιμή προς τους Αγίους της εκκλησίας μας.
Η Άνω Μερά η κοινότητα με το μοναστήρι της.
Τα όμορφα χωριουδάκια της. Σαν χωριό στη Μύκονο εννοούμε τις αγροικίες.
Τους πελεκάνους που στήνονται πάντα για φωτογράφηση σ'όλους.
Εύχομαι η Μύκονος μας να παραμείνει όμορφη, παραδοσιακή πρώτα για μας τους κατοίκους αλλά και για τους επισκέπτες της.
