Άραγε πώς να ήταν τότε η Μύκονος;
 Τότε πού είχε μία ηλεκτρογεννήτρια για μόνο την Χώρα, για ένα λαμπτήρα ανά σπίτι με φως να τρεμοπαίζει.
 Τότε που οι ψαράδες ψάρευαν ερασιτεχνικά περισσότερο και όχι για επάγγελμα.
 Τότε που τα παιδιά περπάταγαν το καλοκαίρι ξυπόλυτα.
 Τότε που τα παιδιά κολύμπαγαν και έπαιζαν στην Αγία Άννα και οι φωνές τους από τα παιχνίδια ακούγονταν σ’ όλη την Χώρα σαν συναυλία σπουργιτιών.
 Τότε που κοιμόμασταν χωρίς να κλείνουμε την πόρτα με κλειδί.
 Τότε που μιλάγαμε την διάλεκτο μας.
 Τότε που άκουγες τους μανάβηδες να διαλαλούν την πραμάτεια τους και πάνω στα γαϊδουράκια (που τώρα τείνουν να εξαφανιστούν) έβρισκες γάλα, πατάτες, μελιτζάνες φασολάκια, αυτά που τους έδινε με τεράστιο κόπο αυτή η άγονη γη.
Τότε που οι αλάνες όπως το Γουμενιό  ήταν γεμάτες από παιδιά που έπαιζαν βόλους, μήλα, κυνηγητό και δεν κλειδώνονταν στο σπίτι για να δούνε τηλεόραση ή να παίξουν βιντεοπαιχνίδια.
Τότε που τα παιδιά χωρίζονταν ανά γειτονιές και έπαιζαν πετροπόλεμο, Γουμενιό με Νιοχωριτές ή Ανωμερίτες με Χωραΐτες.
 Τότε που οι ανεμόμυλοι με όλα τους τα πανιά ανοικτά δούλευαν αλέθοντας σιτάρι ή κριθάρι, φτιάχνοντας αλεύρι. Το σφύριγμα του αέρα μέσα από τις αντένες, η μυρωδιά του αλευριού, ο μυλωνάς εκείνος ο γλυκύτατος άνθρωπος  πώς να τα ξεχάσει κανείς όλα αυτά;
 Τότε που οι χαμάληδες ξυπόλητοι κουβαλούσαν τις προμήθειες στη πλάτη τους. Ούτε λόγος για αυτοκίνητα ή μηχανάκια.
 Τότε που τα πλοία έρχονταν σπάνια και με πολύωρα ταξίδια για να έρχονται σήμερα σε 2 ώρες με τα ταχύπλοα απο την Ραφήνα. Η έλευση των πλοίων ήταν χαρμόσυνο γεγονός για την τότε Μύκονο που διαλαλούσαν οι τελάληδες και προσμένανε οι κάτοικοι της για να λάβουν νέα από τους ξενιτεμένους δικούς τους και τις προμήθειες τους.
 Τότε που δεν είχαμε λιμάνι και αεροδρόμιο. Τα καράβια έδεναν "αρόδο", ενώ τώρα έχουμε δύο λιμάνια, για τα πλοία της γραμμής από Πειραιά ή Ραφήνα και για τις κρουαζιέρες.
 Τότε που δεν είχαμε γιατρούς, ούτε νοσοκομεία και οι γυναίκες γένναγαν στα σπίτια τους με τη βοήθεια μαμής.

Tweet